Bolivia: Lake Titicaca en een alternatieve “deat

De afgelopen weken ben ik vanuit Peru langs het meer van Titicaca naar Bolivia gereisd. Het meer van Titicaca is het hoogste zoetwater meer ter wereld en zou de geboorteplaats van de Inca cultuur zijn. Mijn eerste stop na Cusco wat het plaatse Puno, nog steeds in Peru. De grootste attractie van dit vissersdorp is niet het dorp zelf werd al snel duidelijk. Het is daarintegen een goede uitvalsbasis om naar de befaamde “ floating islands” te gaan. Dit zijn leefgemeenschappen op het meer die volledig uit riet opgebouwd zijn. Op dit moment worden deze eilanden bewoond door de laatste generatie mensen die voor dit bestaan kiezen. De kinderen van deze generatie gaan eigenlijk allemaal naar het vasteland omdat de leefomstandigheden daar beter zijn. Tegenwoordig zijn de grootste inkomsten ook van de toeristen die hier massaal een toertocht maken. Desalniettemin zeer indrukwekkend. Het ontstaan van de drijvende eilanden komt door de Spaanse overheersing, men wilde niet onderdrukt worden door de spanjaarden en daarom besloten de mensen om van het vaste land te vluchten en permanent op de drijvende rieten eilanden te wonen.

Na de tocht naar de drijvende eilanden stond er nog een bezoek naar een vast eiland in het meer op het programma. Net als in Nederland, zijn ook hier de eilanders erg op hun rust gesteld en zien ze de toeristen eigenlijk liever komen dan gaan. Om ze tegemoet te komen moest er natuurlijk gezamelijk traditioneel gedanst worden.....en je kan vast al raden wie hier de gekozen vrijwilliger voor werd....(hint: lang, blond en blaauwe ogen). Je kan zeggen dat het een soort van limbo dansen is wanneer Bolivianen een haag maken waar je onder door mag lopen. Al met al erg gezellig en de forel was heerlijk! De volgende dagen stonden in het teken van het reizen naar en door Bolivia naar Sorata. Dit is namelijk de uitvalsplek van een 5-daagse tour naar het tropische dorp Rurrenabaque.

De tour bestaat uit twee dagen downhillen om vervolgens drie dagen per boot verder af te dalen naar Rurrenabaque. Het hostel in Sorata waar we met de tour zouden verzamelen en overnachten heeft een mooie grote tuin-camping gebied. Ik was daarom al een dag eerder aangekomen in Sorata om een dagje het groeien van de bomen vanuit de hangmat te observeren. De hangmat was er maar na een uurtje de regen helaas ook. Wat ga je dan doen....een echte Hollandse appeltaart bakken! Na eerder getrakteerd te zijn op een echte braai door twee Amerikanen en een Zuid Afrikaan had ik de taak op me genomen om een echte Hollandse appeltaart te maken. Na tot drie keer toe aan de verbaasde Amerikanen uitgelegd te hebben dat de appel echt in blokjes moet en nee de taart niet helemaal met deeg wordt afgedekt, hadden ze wellicht wat minder vertrouwen in de uitkomst. Maar het resultaat mocht er zijn :)

De volgende dag gingen we met een gezellige downhill groep (3x Australie, 3x Nederland en 2 Duitsers). En om naar beneden te gaan moet je ook eerst omhoog, dat was dus 3 uur opgevouwen in de Jeep omhoog...en omhoog...en omhoog...mmm het sneeuwt..en verder omhoog...zijn er al? nee nog 1 pas verder omhoog....Eenmaal uitgestapt was het uitzicht geweldig maar toch ook wel heel erg koud. De scheenbeschermers werden omgedaan, helmen op en de uitleg van de rit was als volgt: dit is je fiets, dit is je rem en succes!! Het was duidelijk dat de organisatie het onderwijssysteem van aldoendeleertmen volgde...Wat technische uitleg hoe je bochten moest nemen als je in gravel naar beneden denderde was handig geweest maar zowaar.....al doende leert men! Het eerste uur vlieg je naar beneden en hoop je dat de llama´s en alpaca zo snel zijn om niet voor je langs te schieten. Gelukkig stop je na elke 10-15 minuten omdat het zowel mentaal als lichamelijk vrij zwaar is. Mentaal omdat je toch wat vaart wilt hebben en je daarom in de bochten wel wilt concentreren omdat je anders de condors achterna vliegt en lichamelijk omdat elk vingerkootje totaan je schouder los getrild wordt en je contant op je trappers staat gehurkt voor de beste balans. Maar wat was het geweldig!! Niet alle stukken weg waren even goed maar over het algemeen erg mooi, spannend, snel, angstaanjagend smal en oeps dat scheelde maar weinig. En zo als met alle nieuwe sporten....ook dit leer je met vallen en opstaan...letterlijk. Ik heb het deze tocht bij 1 salto gelaten en gelukkig waren de andere valpartijen allemaal niet ernstig.

De tweede dag waren de wegen voornamelijk in de jungle, wat betekende; vaker omhoog, meer zweten, blubber, en zeker geen schone kleren. Gelukkig hebben degenen die de tocht bedacht hebben hierbij stilgestaan want elke dag werd afgesloten met een verfrissende duik ergens in een rivier. Heerlijk!! Nadat we klaar waren met het fietsgedeelte kwam de boottocht. De eerste dag in de regen, wat de rivier wat woester en dus ook leuker maakte. Gelukkig daarna alleen maar mooi weer gehad en een heerlijk rustige boottocht door het Nationale park naar Rurrenabaque.

Volgende week meer over de jugle, pampa´s en de zoutvlakten!
Fotos: https://skydrive.live.com/redir?resid=93452BD36B87DFA8!814